koninginnedag

‘Mam, we gaan muziek maken! Hier voor bij de weg! En als we dan heel veel geld verdiend hebben, kopen we een metaaldetector!’ Ik kijk Marret en Jesse bedenkelijk aan terwijl ze hun plannen verder uitleggen. ‘Ja, want op Koninginnedag mag je op straat muziek maken! Ik ga pianospelen en Julia gaat er bij dansen!’ Nu ik hun plannen begrijp, word ik enthousiast. Ik vind het geweldig leuk dat ze dit van plan zijn. Ik vind het altijd leuk als er op vrijmarkten andere dingen worden gedaan naast het verkopen van je spulletjes na het eens grondig opruimen van je kamer. Straattheater, muziek, dans… ik vind het allemaal leuk! En ook al is de voornaamste rede voor het muzikale optreden van de kindjes voornamelijk dat ze gewoon hun eigen speelgoed niet kwijt willen, stimuleer ik nu hun plannen en denk ik met ze mee. Ik stel voor om niet hier bij deze drukke weg te gaan zitten waar de auto’s gemiddeld zo’n 90 km per uur voorbij scheuren, maar op de rommelmarkt van school hun stukje te gaan opvoeren. Marret wil wat liedjes spelen op een speelgoedpianootje en Julia gaat in haar ballerinapakje daar bij dansen. En uiteindelijk bedenken we voor Jesse dat hij de gordijnen gaat open doen, een grote sleutel op Marrets rug gaat aandraaien om zogenaamd de muziek op te winden en na de voorstelling de gordijnen weer dicht te doen en langs te gaan met de hoed. Iedereen is enthousiast. Ik knutsel een dag lang aan de sleutel, decor, kleding en muziek. Alles in overleg met de kindjes, want ik wil wel dat het hun stukje blijft. De voorbereidingen zijn leuk en het is genieten van het enthousiasme van de kinderen. Nou maar hopen dat ze het eenmaal op de markt zelf nog steeds durven!
Koninginnedag. Natuurlijk viel het gister toch nog tegen wat er allemaal moest gebeuren voor deze act. En zijn er heel wat frustraties geuit omtrent de muziek die te moeilijk was, het geleende keyboardje waar de batterijen uit vielen, het maar niet kunnen vinden van geschikt decor, onderlinge ergernissen omdat het anders ging dan iedereen in zijn of haar hoofd had, veel buikpijn en zenuwen, maar verkleed en al staan we nu toch op de markt.
Nog geen uur later. Wel geteld hebben ze acht keer hun stukje gedaan en drie keer pauze gehouden van minimaal een kwartier per keer. Het liedje van Marret was bijna niet te horen door de muziek op het terras waar we tegenover stonden. Jesse durfde toch niet met de hoed rond te gaan en Julia niet alleen te dansen, zodat ik haar hand maar ben gaan vasthouden tijdens het optreden. Na één keer wilde Jesse al naar huis. Na twee keer wilde Julia een vest aan over haar balletpakje omdat ze het zo koud had. En na drie optredens wilde Marret liever gaan meedoen met het rat van fortuin dan nog verder spelen. We sjouwden alles maar weer naar de auto omdat al onze aanmoedigingen (inclusief omkopingen) nog even door te gaan, niet meer hielpen.

En toch ben ik trots op ze. Misschien was het in eerste instantie niet zoals we allemaal verwachtten, maar ze hebben toch iets bijzonders gedaan. Voor de allereerste keer. En waren al die voorbereidingen toch de moeite waard. En niet te vergeten: ze hebben al zo’n twintigste deel van het geld voor de metaaldetector binnen!