blauw jurkje

Ik zit midden in de les als m’n telefoon gaat. Het is Julia. ‘Mam, het is echt zó lekker warm buiten! Mag ik tóch mijn blauwe jurkje aan?’ Ik lach met een zucht.
Julia heeft een bloedhekel aan broeken. Julia wil altijd rokjes aan en liever nog een jurk. Ze zou het liefst elke dag zelf haar kleren en schoenen willen kiezen en willen bepalen hoe haar haar zit. Toen ze nog maar net kon lopen, wilde ze in de HEMA al uit de buggy om lopend langs de kledingrekken met haar handje door de kleding te gaan. Ze is gek op tasjes, make-up en heeft voor haar vierde verjaardag Spaanse hakken gekregen. Rood met zwarte stippen. En ze wil ze het liefst elke dag aan.
Vandaag heeft ze een feestje van een meisje uit haar klas. En omdat ik weet dat ze naar het bos gaan én omdat het vandaag vijf graden kouder is dan de afgelopen dagen, had ik vanochtend een broek voor haar klaar gelegd. Het kostte me heel wat overtuigingskracht om haar over te halen toch de broek aan te doen omdat ze liever haar nieuwe blauwe hoogzomerse jurkje aan wilde. Maar het was gelukt. Dacht ik. Totdat ze belde.
Ik vertel haar door de telefoon dat ik het niet goed vind. ‘Lieve schat, een jurkje is echt niet handig naar dit feestje en het is veel te koud vandaag!’ Wat is ze teleurgesteld. Ik zie haar voor me als ze met een trillend lipje en lichtelijk verwijtend zegt dat ze er dan helemaal niet mooi uit ziet op het feestje. Vervolgens wordt het een zware onderhandeling met als resultaat dat ze toch haar broek aanhoudt. Maar met glitter op haar wangen, haar geurtje en mijn lippenstift op. Vier jaar. Dit wordt nog wat…

enorm verrast

Zondagochtend. Ik lig nog te slapen als ik plotseling een armpje om me heen geslagen voel en een cadeautje voor me neer hoor leggen. ‘Voor Moederdag!!’ roept Julia enthousiast. ‘Nee Julia, joh dat is pas volgende week!’ vertel ik haar. ‘Nee hoor! We vieren vandaag Moederdag.’ legt Marret uit. ‘Omdat je anders nooit een échte Moederdag hebt!’ Langzaam dringt het tot me door dat ze het menen. Jan Atze zet een dienblad op het bed en vertelt Jesse dat hij onmiddellijk het grote licht weer uit moet doen omdat ik lichtelijk verblind word.
Ik heb wel eens in een mopperbui gezegd dat ik me afvroeg wat een moeder nou aan Moederdag heeft als er amper tijd voor háár overblijft op zo’n dag. Jan Atze moet gewoon melken, dus tegen de tijd dat hij in huis was, hadden de kindjes me meestal al tig keer wakker gemaakt en had ik het wat langer slapen allang opgegeven. Het ontbijt ging vervolgens in rap tempo, we moesten nog twee andere moeders bezoeken en eenmaal thuis vloog hij weer naar achter en zorgde ik dat drie vermoeide uitgehongerde kindjes eten kregen, in bad gingen en naar bed gebracht werden. Niet echt een dag waarop je als moeder verzorgd en ontlast wordt dus. En tuurlijk is dat ene uurtje met de kindjes op zoek naar cadeautjes me heel waardevol. Maar als je me aan het einde van zo’n dag vroeg of ik er verder zelf iets aan had gehad? Nou nee.
En nu zitten ze met z’n allen op mijn bed. Stiekem te lachen om hun geheimpjes. Ik ben ontroerd door die stralende koppies, die van plan zijn er alles aan te doen om me super te gaan verwennen vandaag.