ziek

Als kind heb ik heel wat zieke beesten verzorgd. Kraaien, lammetjes, egels, vogels, schapen, geiten, kalfjes, noem maar op. Ik kreeg ook regelmatig aangereden dieren van de dierenarts. De dierenarts had dan alles gedaan wat ze kon en ik mocht ze verder verzorgen. Wanneer iedereen de hoop al lang opgegeven had, deed ik nog m’n uiterste best om het beest beter te krijgen. Helaas vaak zonder resultaat. Ze waren niet voor niets al opgegeven door mijn omgeving. Ik heb wat af gehuild als ze weer dood gingen. Ik hechtte me namelijk meteen aan elk beest wat ik verzorgde. Mijn ouders hebben op een gegeven moment de dierenarts maar gevraagd niet meer zieke beesten te brengen, om mij te beschermen. Ik had er elke keer zo’n verdriet om…
Hier hebben we natuurlijk ook wel eens zieke dieren. Maar Jan Atze verzorgt ze altijd, dus dat is verder bij mij vandaan en heb ik er dus minder last van als ze onverhoopt toch dood gaan.
Een paar dagen geleden is er ook een kalf ziek geworden. En ondanks alle goede zorgen van Jan Atze, dag en nacht, is het kalf vandaag echt heel ziek geworden en waren we bang dat het dood zou gaan. De dierenarts is er vandaag al twee keer bij geweest, het kalf heeft een aantal infusen gehad en melk via een sonde. Ze is uitgedroogd en onderkoeld. Ze had dus behalve vocht ook warmte nodig. De warmtelamp bleek niet afdoende. Jan Atze vroeg me om oude dekens en ik voelde ineens hetzelfde gevoel naar boven komen als vroeger bij al die andere zieke dieren: een enorme behoefte om het dier te gaan verzorgen. Het resultaat: we hebben een kalf in de bijkeuken liggen. Op een flinke laag stro, onder een warmtelamp, met dekens en kruiken. En nu zal ze echt zelf moeten vechten, want wij hebben echt alles, alles er aan gedaan om haar te helpen.





Zondagochtend. Het kalf heeft de nacht niet overleefd. Ontzettend balen. Maar we weten dat we in ieder geval alles hebben gedaan wat we konden.