herfst

Toen Jan Atze vrijdag aan het maaien was, in de regen, verheugde ik me op het weekend. Maaien? Mooi weer dus! Wat een heerlijk weer vandaag, een echte nazomerse dag. Het is de laatste keer dit jaar dat Jan Atze gemaaid heeft. Morgen kuilen we alles in en dan moeten we weer wachten op het voorjaar voordat er weer gemaaid zal worden. En zo is het voorjaar en de zomer alweer voorbij gevlogen! Nog enkele weken en dan wordt de maïs alweer gehakseld. Dan is al het voer gewonnen voor de winter. De koeien zullen (als het weer het toe laat) nog wel even buiten blijven. Het gras groeit dan wel niet zo hard meer, maar er groeit nog genoeg om de koeien te kunnen weiden. Zo’n laatste keer kuilen geeft echt een herfstgevoel. Alles gaan klaar maken voor de winter, al is het nog lang niet zover. Een heel verschil trouwens, dat maaien in het voorjaar of nu, in de herfst. De kleuren zijn anders, het licht is anders, het ruikt anders, en allebei vind ik het heerlijk! In de lente staat alles in het teken van de groei en wat nog komen gaat. Nu ruik je de gevallen bladeren, de dauw, de paddestoelen… Echt herfst dus.

de Brink

David heeft een leuk project op dit moment: het monopoly-project. Hij probeert samen met alle lezers de foto’s te verzamelen van alle straten van Monopoly, met iemand die het desbetreffende kaartje uit het spel vasthoudt op de voorgrond. Wij wilden hem graag helpen. In ons dorp hebben we een Brink: “de Brink”. Dus we zijn zondag met z’n allen op de fiets gestapt richting de Brink. Het was al wat laat in de middag, want Julia sliep wat langer dit keer. We hielden dus niet veel tijd over, want we eten altijd vrij vroeg. Dan kunnen we met elkaar eten en gaat Jan Atze daarna melken en doe ik de kindjes in bad en breng ze naar bed. We eten dan ook eigenlijk altijd een beetje op vaste tijden.
Maar goed, t was heerlijk weer en daar wilden we die middag ook nog even van genieten. Dus toch maar even op de fiets om even snel een foto te kunnen maken. Jesse wilde zelf graag fietsen. Ik weet dat hij daar zo van geniet en naar school is gewoon te ver voor hem. Althans, het duurt te lang. Daar heb ik dus gewoon geen tijd voor, laat ik eerlijk zijn. Want die afstand redt hij prima. De Brink is bijna net zo ver. Voorruit, ga maar lekker op je eigen fiets. Ondertussen probeerde ik de tijd los te laten en niet meer te denken aan de stress die na ons tochtje zou komen…
De kinderen genoten enorm van het fietsen. Wij ook trouwens. Het schoot natuurlijk geen donder op, maar daar zou ik niet meer aan denken. Er lagen enorm veel eikeltjes op het fietspad en natuurlijk moest er over elk eikeltje gereden worden. En vijf keer gestopt omdat er iemand kriebel aan z’n been had, een steentje in z’n schoen of om oren dicht te doen voor een motor die voorbij kwam scheuren. Eindelijk waren we bij de Brink. Gauw even een foto en dan weer naar huis. Blijkbaar was t me toch nog niet helemaal gelukt om de tijd te vergeten.
Het bordje met “de Brink” staat vrij hoog, dus ik had bedacht dat Marret, Jesse en Julia maar op mijn fiets moesten gaan zitten, dan kreeg ik er alles wel op. Marret wilde persé op haar eigen fiets. Na twee foto’s geprobeerd te hebben haar toch kunnen overhalen op mijn fiets te gaan zitten. Jesse had er al helemaal geen trek in, en t was een hele toer om hem ervan te overtuigen dat het leuk was als hij ook op de foto kwam. Toen zeiden we dat de foto speciaal voor David was. “Voor David?” zei hij stralend, en hij rende meteen naar mijn fiets. Ondertussen kwam er iemand nog de weg vragen. Eindelijk iedereen erop. Drie foto’s later. Shit, Jan Atze, je hoofd staat er op!! Jan Atze zat namelijk achter mijn fiets, anders viel die misschien om. Ja, op alle drie. Niet goed opgelet, teveel naar de kindjes gekeken. Twee foto’s verder. Fietsstuur voor Julia’s hoofd, Jesse kijkt weer een andere kant op. Vier foto’s later. O ja, het kaartje moet duidelijker in beeld. Ja! We hebben alles erop, dacht ik. Gauw naar huis. Gelukkig had ik de aardappels al geschild.





’s Avonds kwam ik er achter dat de foto verticaal moest… en ik had alle foto’s horizontaal genomen…


Maar David zou David niet zijn, als hij dat weer prachtig gefixed had!! Vanavond om 20:00 kun je het resultaat zien op zijn blog.

puur geluk

Je hebt van die momenten dat niets gaat zoals je had gehoopt. Dat je je wanhopig afvraagt wanneer je kinderen nu eindelijk eens luisteren, al was t maar voor één keer. Dat ze stopten met ruzie maken, want je hebt de hele dag al knallende hoofdpijn en hun gegil maakt dat er niet beter op. Dat ze nu toch eindelijk eens een keer dank je wel zeggen als ze ergens hebben gespeeld of zelfs maar even iemand gedag zeggen als ze weggaan. Dat je aan het eind van de dag verdrietig onder de douche staat en je realiseert dat je keel brandt, omdat je weer zoveel hebt lopen schreeuwen, wat je helemaal niet wil.

Dan kom je ’s avonds laat thuis, en kijk je nog even bij die drie slapende kindjes. Je wordt overspoeld door geluk. De tranen springen in je ogen. Ze liggen heerlijk rustig en ontspannen te slapen. Ze zijn prachtig om naar te kijken! Je herinnert je de dag opnieuw. Marret, die alles probeert te lezen wat ze tegenkomt, je haarfijn uitlegt dat bij een spiegelbeeld alles andersom is of uitgebreid verteld over kralen die ze op school op een stokje moest plaatsen, precies zoals het voorbeeld. En Jesse die z’n laatste stukje koek aan Marret gaf en die zomaar spontaan een kus kwam brengen, en dan weer wegholde om buiten met zijn trekkers te gaan spelen, met z’n laarzen verkeerd om, zoals altijd. En Julia, die ’s ochtend voorop op de fiets naar de koeien wijst en enthousiast roept. t Was een pittige dag, maar ook heerlijk. En het heerlijkste moment is om na een avond weg thuis te komen, je kinderen nog even een kus te geven en naar ze te staan kijken. Je valt bijna om van de slaap, maar kan je ogen niet van hen afwenden, zo geniet je van het kijken. En dan koud en verkleumt tegen Jan Atze aan kruipen. Dan wordt je overspoeld door puur geluk...

reacties

Een aantal mensen heeft laten weten dat ze een reactie wilden plaatsen, maar dat dat niet lukte. Daarom hier even kort een uitleg. Onder aan elk stukje staat in het blauw “reacties”. Door dat aan te klikken kun je geplaatste reacties lezen en zelf een reactie schrijven. In het grote blok schrijf je je reactie. Vervolgens maak je EERST een keuze uit de identiteiten: google/blogger, overig of anoniem. Heb je zelf een weblog onder google, dan kies je voor de eerste, en vul je vervolgens je gebruikersnaam en wachtwoord in. Wil je anoniem een bericht plaatsen, dan kies je voor de laatste, en hoef je verder niets in te vullen. Voor al het andere kies je overig en vul je vervolgens je naam in en eventueel je webpagina. Daarna kun je het bericht plaatsen.
Dus…mocht je het leuk vinden om te reageren (ik vind het erg leuk!!!), dan weet je nu hoe je dat kunt doen!!!!!!

maïsdoolhof

Afgelopen weekend besloten we met vrienden naar een maïsdoolhof te gaan, hier in de buurt. Daar hebben ze in een stuk land maïs staan, waar ze een doolhof van gemaakt hebben. Daar aangekomen betaalde ik de entree en wilde naar de ingang van het doolhof lopen. Ho ho!! Ik kon niet zomaar doorlopen!! Anders zouden we met een kwartiertje al weer terug zijn. Ik kreeg papier en schrijfgerei mee en ook een blad met plaatjes die met een boerderij te maken hebben. De mevrouw legde uit dat er in het doolhof allemaal vragen verstopt waren, die we moesten beantwoorden.
Ik heb wel vaker door een maïsveld gelopen, om te kijken hoe de maïs er voor stond. Maar dan gewoon tussen de rijen door, zodat de scherp gerande maïsbladeren in je gezicht striemen. Ik moet zeggen dat dit een stuk prettiger liep, nu we over wat bredere paden konden lopen. Al onze kinderen vonden het geweldig! Spannend om steeds weer een nieuw pad te moeten kiezen, opdrachten te zoeken en vooral… de uitkijktoren!!







Maar na 8 opdrachten en bijna alle paden zo’n 6 keer gehad te hebben, begon vooral Jesse’s energie wel aardig op te raken. Wij als ouders namen de route maar een beetje over, om toch een keer bij die uitkijktoren terecht te komen. Dat kon nu ook makkelijker, omdat de kinderen niet meer zo hard liepen als eerst!! Ik deed m’n best om Jesse nog even te motiveren en eindelijk vonden we de uitkijktoren. Daar vond ie maar weinig aan. De trap was vooral eng, vond hij. Maar de anticlimax kwam voor hem vooral toen de rest de laatste 2 opdrachten OOK nog wilden gaan zoeken!!!

“Anders zijn jullie met een kwartiertje al weer terug”… Anderhalf uur later kwamen we met 6 erg vermoeide kindjes het doolhof uit.