kuikens

Mijn zusje en ik hebben mijn vader voor Vaderdag tien Oxfam-novibkuikens gegeven. Pap krijgt een leuke kaart, iemand in Bangladesh krijgt de kuikens. We vonden het alleen wel een beetje sneu voor hem. De kippen van m'n ouders zijn namelijk net bijna allemaal gepakt door een roofdier. Krijg je tien nieuwe kuikens, moet je ze meteen weer weggeven!! We hebben hem daarom ook echte kuikens beloofd. We hebben eieren gebracht naar iemand met een broedmachine en drie weken later hadden we acht kuikens.



Ik heb ze eerst mee naar huis genomen, zodat de kinderen ze ook een tijdje kunnen verzorgen. En als we ze zat zijn, brengen we ze naar mijn vader.

Niet dat ik ze nu al zat ben, en de kinderen al helemaal niet, maar ik denk dat t tijd wordt dat ze naar een groter hok bij mijn ouders gaan...

boerenhulp

Jan Atze is begin vorige week door zijn rug gegaan. En goed ook. Met moeite lukte het hem om ’s middags te melken, maar de volgende ochtend werd ik kwart voor zes geroepen. Het ging niet. Samen met Julia ben ik gaan helpen. In eerste instantie stond ik niet echt te juichen en te springen als ik heel eerlijk ben. Maar toen ik even later in het land liep om de laatste koeien te halen, genoot ik toch ook wel heel erg. Van Julia op m’n nek die alles enthousiast aanwees wat ze zag en ze probeerde te benoemen, van de frisheid van de ochtend, van de serene stilte, van de mist die laag over het land hing en die de sloten en de poten van de koeien verhulde.
Ja erg idyllisch. Wake up, terug naar de harde werkelijkheid. Want Jan Atze liep ondertussen krom van de pijn. Lastig als je een eigen bedrijf hebt, waar je met levende wezens te maken hebt, die alleen jij door en door kent. Wie moet, en vooral kan dat overnemen? Gelukkig bestaat er de Agrarische Bedrijfsverzorging. Wij hebben daar een soort verzekering lopen. Als Jan Atze het bedrijf niet meer kan runnen, kunnen wij een beroep op hen doen. Zij zorgen dan dat er iemand komt om te helpen op het bedrijf. En hoewel de mensen die zij in dienst hebben opgeleid zijn om een agrarisch bedrijf over te nemen, blijft het natuurlijk lastig. Elk bedrijf heeft weer andere machines, andere melkinstallaties, een andere manier van voeren en vooral weer andere koeien!
Twee jaar geleden is Jan Atze ook een tijdje uit de running geweest. Toen kwam Jan. Met hem hadden we meteen een klick. Hij voelde het bedrijf goed aan en ook met ons en de kinderen liep het goed. Dat laatste is ook niet geheel onbelangrijk, omdat hij ook elke ochtend met ons mee at. We waren dus erg blij dat Jan vorige week bij ons kon komen om het melken over te nemen.
We zijn nu anderhalve week verder. Het gaat heel goed met Jan Atze’s rug. Hij heeft inmiddels twee middagen zelf gemolken. Jan was hier vanochtend voor het laatst, want Jan Atze neemt het nu weer helemaal zelf in handen.

nieuwe keuken

De ruimte zelf was al zo’n drie jaar klaar en werd door de kinderen gebruikt om lekker in te fietsen of met trekkers te spelen als het buiten regende.
In maart zijn we begonnen met het storten van de vloer. De zijgevel moest vervangen worden, er moesten dakramen geplaatst worden, een deur vervangen worden en nog flink wat aftimmerwerk. We hebben gesloopt, gesjouwd, cement gedraaid, geschuurd, stof gehapt, geverfd, afgezien, gebaald, opgeruimd en ingericht.





Het is inmiddels half juli. We zijn erg moe, hebben ontzettend lang moeten wachten, maar de nieuwe keuken is eindelijk, eindelijk klaar!!!