schoen zetten

De schoenen stonden al twee uur klaar bij de kachel. Maar we hadden afgesproken dat ze eerst in bad zouden gaan en pas dan echt hun schoen zouden zetten. Eindelijk zaten ze alle drie in hun pyjamaatjes klaar bij de kachel. Maar er moest natuurlijk nog een wortel in hun schoen voor het paard! De hele zak met wortels werd uit de kelder gehaald. Marret wilde de grootste. Ja, want ik ben ook de grootste. En dan komt Jesse. En dan Julia. Die is de kleinste. Maar Jesse wilde zijn wortel echt niet in z'n schoen stoppen! Dan ben ik 'm kwijt en eet het paard 'm op!!! De tranen stonden al in zijn ogen. Ik vroeg hem voorzichtig dat dat toch de bedoeling was? Nee, hij wilde 'm opeten!!! Gelukkig had ik een hele zak vol wortels gekocht. Eigenlijk meer omdat ik het truckje van vorig jaar nu echt niet meer kon uithalen. Toen haalde ik de wortels uit hun schoen en legde ze linea recta in de groente la. Maar daar trappen ze vast niet meer in, dacht ik. Dus dan maar zorgen dat er genoeg wortels zijn en dat ze elke keer een nieuwe erin kunnen doen. We hadden dus genoeg wortels. Ik vroeg Jesse of hij dan een andere wortel voor het paard in zijn schoen wilde. Mag ik deze dan zelf opeten? Ja, dan mag jij die hebben.
Welk liedje gaan we eerst zingen, vroeg ik hen? Eerst de stoomboot. Marret zong uit volle borst. Jesse zong ook mee, maar had z’n mond vol met wortel. En Julia besloot toen om de wortel uit haar schoentje ook maar op te eten.

op stal

De melkkoeien staan al een tijdje op stal. Buiten is het te nat en er groeit niet veel gras meer. Ze gingen nog een tijdje elke dag een paar uur naar buiten, maar nu blijven ze binnen tot de lente. Vorige week zijn ook de pinken op stal gekomen. Nu wordt het winter, zo voelt dat althans. We zijn begonnen met het scheren van alle beesten, omdat ze het anders te warm krijgen. Ik vind het heerlijk als ze buiten zijn, maar als ik met de kinderen uit school kom en ik fiets langs de stal, geniet ik ook erg van het beeld van die vretende koeien. Met hun nieuwsgierige blikken kijken ze al kauwend op. 's Avonds is het beeld het mooist, dan staan ze prachtig in het licht van de lampen. Het is gezellig, ze zo dicht in de buurt te hebben.

zwart pietje

Ze hadden er enorm veel zin in. Sinterklaas zou weer naar Nederland komen en als hij dan bij ons in het dorp aankwam, mochten Marret en Jesse verkleed naar hem toe. Marret wilde als sinterklaas. “Met een baard! Die moet je op mijn gezicht tekenen met schmink”. En Jesse wilde als zwarte piet. Met zwarte schmink. Ze werden prachtig en hadden enorm veel lol, alleen al door naar elkaar te kijken. Eenmaal daar hebben ze gekeken en gekeken. ’s Avonds in bed vroeg ik Jesse of hij het leuk had gevonden. Ja, het was leuk om zelf zwarte piet te zijn. “Maar de echte zwarte pieten waren stom! Ze gingen steeds tegen mij praten!” Het kwam echt uit de grond van zijn hart. Tja, het valt ook niet mee om zoveel aandacht te krijgen als je zelf een klein zwart pietje bent.

sint Maarten

Het viel niet mee om uit te leggen dat sint Maarten op 11 november jarig is, en dat we al op 9 november naar school gingen om met alle kinderen en hun lampionnen door het dorp te lopen. Maar de spanning en opwinding was er niet minder om! Het stormde en regelmatig vielen er enorme buien. De lampionnen zouden wel eens behoorlijk op de proef gesteld kunnen worden. Net als de kinderen trouwens. Na even “warm gezongen” te hebben en alle lichtjes getest te hebben, zijn alle peuters, kleuters en groep drie en vierers (waarom is daar geen naam voor?!!) naar buiten gegaan. Achter een versierde skelter met muziek liepen we al zingend een half uur lang door het dorp. Het looptempo was voor de peuters behoorlijk hoog. De lampionnen waren wel erg zwaar, maar wel stevig en waterproof. Al hebben we dat laatste gelukkig niet hoeven uit te testen. Ouders liepen dus na 10 minuten met een lampion in hun hand en een peuter op hun arm.
Eenmaal weer terug op school begon t weer te hozen. We hadden enorm geluk gehad en de kinderen hadden ontzettend genoten. “Zo! En nu gaan we de deuren langs hè?” zei Marret enthousiast. En ze liep al bijna het pad op van het eerste huis dat ze tegenkwam en waarvan ik de bewoners totaal niet ken. We zijn naar huis gereden en daar bij onze buren liedjes gaan zingen. De anders zooooo verlegen Marret stond voorop uit volle borst te zingen. En wij? Wij hadden weer eens zo’n moment van trots en ontroering. En stonden weer eens enorm te genieten van onze drie prachtkindjes!!!