opnieuw een begrafenis

Drie maanden geleden vonden we een nestje met jonge poesjes in het hooi. In een poging ze mak te maken, legden we ze op een plek waar we er enigszins bij konden om ze vaak te aaien. Maar ondanks al het voer dat we in de buurt hadden gezet, trapte moederpoes daar niet in en nam ze dezelfde avond alle vier haar jongen weer mee. Dit keer naar een plek waarvan we nog steeds niet weten waar dat is geweest. Een paar weken later zagen we ze te voorschijn komen. Behalve de schichtige moeder-aanloopkat, hadden we er nu dus vier kleine wilde katjes bij. Ik kon het niet over m’n hart verkrijgen ze aan hun lot over te laten en begon ze dus toch maar te voeren. Wetende dat er een groot risico bestaat dat we straks alle wilde katten uit de buurt hier hebben. Het voordeel was echter dat de kleintjes toch een beetje makker werden en niet meteen helemaal naar de andere kant van de deel sprintten als de deur alleen al openging. De kinderen hadden ze al snel namen gegeven. De twee rode poesjes heetten Ronja en Birk, de grijze Muis en de zwarte Basje.
Afgelopen maandag werd Basje aangereden door een auto. We hebben hem begraven op onze dierenbegraafplaats. Naast Makki. En ook Basje krijgt een bordje met z’n naam erop.

aardappels

“Ik heb op de vorkheftruck gezeten en ik mocht zelf sturen van Anne!!” was het eerste wat Jesse zei toen hij terugkwam van zijn vakantie met de camper. Oom Anne heeft een akkerbouwbedrijf en Jesse vindt echt alles geweldig daar. Alle grote trekkers, de machines die vrijwel allemaal anders zijn dan bij ons thuis, de grote loodsen en de enorme bergen met aardappels. En dat was het tweede dat hij aan me kwijt wilde: met een trots gezicht hield hij twee grote aardappels omhoog. Van Anne gekregen. Ik bewonderde ze samen met hem en zei enthousiast dat we ze morgen meteen zouden proeven. “Nee!!” riep hij met ontsteltenis uit, terwijl hij de aardappels gauw tegen zich aan trok alsof ik ze van hem wilde overnemen. Hij wilde ze bewaren. Tuurlijk, die jongen wil nog geen pleister of snoeppapiertje weggooien.
Dus zijn grote schatten liggen nu op 't aanrecht te pronken. Ik ben benieuwd of we ze ooit zullen mogen proeven.

embryo

Om onze koeien drachtig te krijgen, maken we meestal gebruik van inseminatie. Soms wil een koe slecht drachtig worden. Dan gaat ze naar onze eigen stier. Maar af en toe laten we embryo’s plaatsen. Zo ook afgelopen week.
Embryo’s kunnen op verschillende manieren ingevroren worden. En dat bepaalt dan ook de manier waarop ze ontdooid moeten worden. Dit keer was het embryo in suikerwater ingevroren en moest het in verschillende vloeistoffen gespoten worden met een steeds lager percentage suiker. Door middel van osmose werd de suiker dan uit het embryo onttrokken totdat het klaar was om ingezet te worden. Het embryo werd steeds opgezocht met behulp van een microscoop, opgezogen en in een volgend schaaltje gespoten. Dat gebeurde deze keer op onze keukentafel. En wij mochten ook allemaal even kijken!! Hoewel de microscoop het embryo 20x vergrootte, was het nog steeds een minuscuul zwart stipje in een doorzichtig belletje. Het deed me een beetje denken aan kikkerdril.
Als alles goed gaat, zien we over zo'n negen maanden een kalfje in de afkalfbox liggen. Het kalfje dat bij ons op de keukentafel lag!!

flair

Mijn allerschattigste idiote zusje belde me een tijdje geleden op. “Eh… ik hoop niet dat je het erg vindt, maar ik heb je opgegeven voor de rubriek “zij heeft flair” van het blad Flair. Enne… ze zijn nogal enthousiast…” Ik schrok me rot! Maar was ontroerd dat ze zoiets voor me had gedaan. En helemaal toen ze me haar aanmeldingsbrief mailde:



Aan de hand van het interview dat ze inmiddels hebben afgenomen, schrijven ze een column. En afgelopen week hebben ze foto’s gemaakt. Ergens eind september wordt het geplaatst… O help. Erg leuk, maar erg spannend!

op vakantie

Met hun knuffels stonden ze vanochtend vroeg al klaar bij de weg. Te wachten op oma en Roos, waarmee ze op vakantie gaan. Met de camper. Het was nog even flink onderhandelen over het aantal knuffels dat mee mocht. “Waarom niet allemaal?” vroeg Marret verontwaardigd. Ze moet straks het tweepersoonsbed al delen met Jesse en Roos en aangezien ze zelf amper in haar eigen bed bij haar zesenveertigduizendachthonderddrieëndertig knuffels past, sloten we een deal voor vier knuffels.



Daar gingen ze, mijn drie ineens hele kleine kindjes. Slik! Ik had een raar gevoel in m’n buik bij het zien wegrijden van de camper. Gelukkig maar één nachtje, dacht ik stiekem…

kleren

“Ik wil ZELF kleren uitkiezen!” Met haar handjes in haar zij staat ze voor haar klerenkast. Prima meid, zeg maar wat je aan wilt, dan zoeken we samen iets uit. Natuurlijk pakt ze meteen haar roze korte broek. Zwaar favoriet. Nee, Julia, daar is het nu te koud voor. Ze kijkt verder en denkt na. Ze zucht. “Ik moet zelf kleren kopen.” Ik zucht op mijn beurt. Twee jaar, begint het echt nu al??