zeven jaar

Zeven jaar geleden. Het is vroeg in de ochtend, je bent nog maar een paar uurtjes oud. Je ligt naast me in een wiegje. Papa, opa en oma zijn net naar huis gegaan. Het is stil in het ziekenhuis. Of lijkt dat zo? Voor mij bestaat er even helemaal niets meer op de wereld, behalve jij en ik. Met grote heldere ogen kijk je onafgebroken naar me. En ik naar jou, met minstens zoveel verwondering. Mijn kleine prinses, ben je daar nu echt?! Je bent er echt! Je bent precies het meisje waar ik over droomde al die tijd. Alleen nog veel mooier. Je beweegt precies hetzelfde als in mijn buik. Ik voel het opnieuw. Stilletjes kijken we eindeloos lang naar elkaar en laten elkaars blik niet los. Van binnen voel ik onvoorstelbaar veel liefde voor jou. Ik ben moe, maar mijn ogen willen de jouwe geen tel loslaten. Ik wil naar je kijken, eindeloos kijken.

Zeven jaar later. Mijn grote prinses. Je bent vandaag zeven jaar. Je bent nog steeds even prachtig. En met je grote bruine ogen kijk je nog steeds onderzoekend de wereld in. Vaak vrolijk, maar ook verlegen. Enthousiast, maar ook snel van slag. Gevoelig, kwetsbaar. Creatief, slim. Perfectionistisch, faalangstig. Zorgzaam, lief. Je denkt veel na, werkelijk over alles. Je wilt alles weten. Je wilt graag controle houden. En als dat niet lukt, vind je dat moeilijk. Maar je hebt een enorm doorzettingsvermogen en dat brengt je ver. En ik zal er altijd voor je zijn om je te helpen wanneer je dat nodig hebt.

Mijn kleine grote dochter. Je bent prachtig, gewoon om wie je bent! En ik hou ontzettend veel van je!!

mannequin

Ik was een jaar of vijf toen ik voor het eerst op de catwalk liep. Mijn oudere buurmeisje liep ook mee. Ik zie de catwalk nog voor me. Alleen de catwalk, amper de mensen er om heen. Ik was vast te verlegen om naar ze te kijken en heb waarschijnlijk alleen maar naar de grond gekeken terwijl ik naar voren liep. Aan de hand van mijn buurmeisje. “Op de ‘T-splitsing’ naar rechts. Wat was het nou? Buigen of een rondje draaien? O ja, een rondje”. Ik voel het nog. M’n hoofd die al naar beneden wil, maar op het laatste moment bedenk ik me gelukkig hoe het wel moet. “Nu naar links. Ook een rondje. Oh, bijna weer gebogen. En nu weer terug. Nog een keer een rondje halverwege”.
Ik moest drie keer lopen. De laatste keer alleen. Maar dat durfde ik niet, dus liep mijn buurmeisje weer met me mee. En ik moest een prikkeltrui aan. Dat wilde ik ook niet. Dus mocht ik nog een keer de kleren aan die ik de eerste keer droeg.

Vandaag mocht ik weer. Als mannequin. Geen zorgen over rondjes draaien dit keer. Inmiddels een stuk zelfverzekerder mocht ik informeel de winkel door paraderen in mooie kleren.

'zij heeft flair'

Nu in de winkel: de nieuwe Flair, nr. 40! Meteen op de eerste de beste pagina die je tegen komt de rubriek 'zij heeft flair'. Help, wat is die foto groot!!
De foto is begin augustus gemaakt. Die fotoreportage was echt geweldig! Sowieso om zoiets mee te maken vond ik, hoe eng ook, toch erg leuk. Roos was mee om het geheel te fotograferen, te assisteren in alle opzichten, als mijn visagist, kapster, mental coach en vooral als mijn steun en toeverlaat! Ik vind het best moeilijk om gefotografeerd te worden. Moet echt een drempel over voor dat ik me zo op m’n gemak voel dat ik me durf te geven aan de camera. Maar de fotograaf was een aardige vent waar ik meteen een klik mee voelde. Hij en het enthousiaste, bemoedigende gezicht van Roos zorgde ervoor dat ik ontspannen was en er zelfs van kon genieten. De fotograaf was erg creatief en verrassend. En dat zorgde voor leuke, onverwachte poses!

Ameland

Afgelopen zaterdag hadden we familiedag op Ameland. Picknicken op het strand, op de vuurtoren klimmen en heel veel fietsen. Marret en Jesse hadden een mountainbike en crossten de hele weg voorop. 27 km lang. En fietsten zo hard, dat een aantal hen niet meer bij konden houden. En ja, ik was weer super trots!









O ja, Flip was ook mee!