stoer

Gister heeft Jan Atze de zijwieltjes van Jesse’s fiets omhoog gezet, zodat hij kan leren fietsen zonder zijwieltjes. We hopen dat hij deze vakantie leert fietsen, zodat hij op een grotere fiets (die géén zijwieltjes heeft) naar school kan. Het mannetje trapt zich namelijk elke keer helemaal rot op z’n kleine fietsje. Maar om nou te zeggen dat ‘ie zo gemotiveerd is… Ik wilde hem een beetje aanmoedigen, dus had ik het met hem over een nieuwe fiets. Die krijgt hij zodra hij kan fietsen. Natuurlijk had grote zus daar ook weer wat over te zeggen. “Maar hij mag mijn fiets wel hebben hoor! Want ik moet toch een nieuwe! Deze wordt veel te klein.” Haar fiets is inderdaad te klein aan het worden en zelf had ik ook al aan de mogelijkheid gedacht om de fietsen door te schuiven. Maar ja. De fiets is blauw... met rose/lila ...en hij heeft een mandje. Nou kan dat mandje er vast wel af, had ik al bedacht. Maar ik was er nog niet over uit of de kleuren niet tè meisjesachtig waren. Ik wil niet dat mijn stoere vent op een meisjesfiets gaat fietsen! Maar Jesse bleek de kleuren wel erg mooi te vinden. “Oké, dan krijg jij Marrets fiets en halen we het mandje er wel af,” zei ik dus tegen hem. Je had z’n gezicht moeten zien! Zwaar verontwaardigd. Want hij wilde OOK een mandje!
Ik geloof dat ik elke keer als we gaan fietsen z’n shirt met “stoer” erop maar aan doe…

kusje vergeten

Trippel trappel trippel trap...twee blote voetjes op de trap. “Mama, ik kan niet slapen!” Ik denk dat ik nog geen vijf stappen van de trap verwijderd ben, want daar kom ik net vandaan. “Marret, je hebt het nog niet eens geprobeerd! Zo snel ben je alweer beneden!” “Ja, maar ik heb nog zó’n dorst! Ik kan echt niet slapen omdat ik zo’n dorst heb!!” Ik geef haar gauw wat water. Bij de trap, want als ze eenmaal daar vandaan is ziet ze natuurlijk van alles wat ze ineens NU nog moet doen omdat het ECHT niet kan wachten tot morgen. Natuurlijk krijgen we discussie over het water. Dat wil ze niet, ze wil limonade. “Nee, je hebt net je tanden gepoetst”. Oja, dan toch maar water…
Nog geen twee minuten later. Trippel trappel trippel trap...twee blote voetjes op de trap. “Mama, ik kan niet slapen! Het lukt ECHT niet. Mag ik nog héél even een boekje lezen in bed?” “Ja, dat mag, maar één boekje en dan echt gaan slapen hoor!”
Twee tellen later. “Mama! Wil je even helpen met het boekje, want anders vallen alle boeken om!” Zucht. Weer naar boven. Boekje pakken, weer naar beneden.
Tien minuten later. Trippel trappel trippel trap...twee blote voetjes op de trap. “Mama, ik heb het boekje uit hoor! Ik ga nu slapen!” “Oké lieverd, slaap lekker!”
Weer een paar minuten later. Trippel trappel trippel trap...twee blote voetjes op de trap.
“Mam…je hebt nog niet het licht uitgedaan op mijn kamer!” Ik had het wel uitgedaan, maar zij heeft het zelf aan gedaan. En aan doen is moeilijker dan uit, want dan moet ze hoger springen. En aangezien ze dat prima kan, voel ik een lichte frustratie in mezelf opkomen, maar ik blijf rustig en loop WEER mee naar boven om het licht uit te doen, en haar voor de zoveelste keer lekker in te stoppen. “En nu lekker gaan slapen hè?” “Ja mam…” “Niet meer er uit komen hè?” “Nee mam…” “Slaap lekker!” “Ja mam…”
Ik ben nog geen halve minuut beneden of madam staat WEER beneden! “Marret! Wat is er nou?!! Ik wil dat je nu echt gaat slapen!!” “Ja maar mam! Ik heb Julia nog geen kusje gegeven!!!!”
Op haar kop over het traphekje heen hangt ze om bij Julia te komen. En Julia op haar teentjes met haar hoofdje in haar nek met gekrulde lipjes om bij Marret te komen. En wat doe ik? Ik ga er foto’s van maken. “Marret, nog een keer! Ik was net te laat! En nu nog even van deze kant!”
Tja… hoe komt het toch dat ze steeds zo laat gaat slapen?!!!