make-up

Marret heeft een make-updoos. Met oogschaduw, lippenstift, nagellak en rouge. En vooral veel glitter. Af en toe maakt ze zichzelf op. En vooral Julia vindt dat super interessant. Vandaag mocht Julia ook een beetje. Een klein beetje nagellak en een klein beetje lippenstift. Marret liet haar kiezen uit de kleurtjes. Julia zegt toch op alles “ja”, dus dat was snel gekozen. Roze nagellak met glitter en een nog-meer-roze-lippenstift. Marret bracht het heel voorzichtig met een kwastje op haar lipjes aan. En Julia stond echt doodstil. Helemaal trots toen het klaar was.



Maar Julia zou Julia niet zijn als ze dat natuurlijk niet ook zelf even moest doen!

voorjaar

Gister is voor mij het voorjaar pas echt begonnen: de koeien gingen weer naar buiten!!

Makki

Zijn moeder was een uitgehongerde zwerfkat waar we ons een jaar of zes geleden over ontfermden. Al vrij snel kreeg die kat een nest van drie jongen, waarvan hij er één was. Bij de dierenarts stond hij ingeschreven als “Koe”. Hij was wit met zwarte vlekken, en we wisten zo snel niets beters. Bij ons was ‘t eigenlijk gewoon altijd “Poes”. Maar Marret en Jesse hadden hem vorig jaar een echte naam gegeven, Makki. Makki was een lieve poes en Marret, Jesse en Julia waren erg dol op hem. Hij was een echte boerderijkat die zichzelf van eten voorzag en altijd overal door het weiland struinde.
Toen ik vanochtend de gordijnen open deed, zag ik hem naast de weg liggen. Aangereden. Jan Atze heeft hem gauw weggehaald en we hebben gewacht het te vertellen aan de kinderen tot ze terug uit school zouden zijn.
Wat waren ze overstuur. Zo verdrietig. En wij daarom ook. Wat doet het zeer als je kinderen zo verdrietig zijn. Hartverscheurend. Jesse was ook boos. Waarom we Makki niet naar de dierenarts brachten. Want die kon Makki heus wel weer beter maken. En Marret daar weer boos over. Dat Jesse niet begreep dat dat niet kan. Na een heleboel tranen stelde ik voorzichtig voor om Makki te gaan begraven. We moesten maar een bordje maken met Makki’s naam erop en dat op het graf van Makki zetten, vond Marret. Dat was een heel goed idee van Marret, vond Jesse. Marret heeft Makki’s naam erop geschreven en ook wat voor hem getekend. Een zon, omdat hij vaak in de zon lag. En Makki op z’n rug, pootjes omhoog. Dat was Makki rollend door het gras. Daarna hebben ze hun jas en laarzen aangedaan, het bordje aan een paaltje getimmerd en het meegenomen naar de plek in onze tuin die al een heuse dierenbegraafplaats begint te worden. Er liggen al 2 poezen, een hond en een vogel. Jan Atze heeft een gat gegraven. Blij dat hij niet botjes tegenkwam, wat zou betekenen dat we toch te dicht bij het graf van een ander beest zouden zitten. We hebben Makki er in gelegd en Marret en Jesse hebben zelf de aarde erop gegooid. Daarna hebben ze het bordje op z’n graf gezet. We zeiden nog even zachtjes: “dag Makki…”, en liepen weg. “Eigenlijk is het wel handig dat Makki dood is. Want Julia was soms wel een beetje bang voor hem,” zei Marret toen we naar binnen liepen. En samen met Jesse begon ze een riddergevecht.