black babe

Jan Atze haalde de koeien uit het land en zag dat ze gezelschap hadden van een wel heel bijzonder beest: een donker bruin varken. Of eigenlijk, een donker bruine big, want echt groot was 'ie niet. Hij was een beetje mak en liep een eindje vrolijk met de koeien mee naar huis. Halverwege het land besloot 'ie toch maar om daar te blijven. Ik ben er nog naar toe gerent, om te kijken wat voor varken het nu was, omdat ik er niet echt uitkwam met een beschrijving door de telefoon: nou, gewoon, een zwart varken. Babe, maar dan zwart zeg maar… Een betere omschrijving had hij inderdaad niet kunnen geven. Het was absoluut geen wild zwijn. Het eerste wat ik dacht nadat ik hoorde dat 'ie zwart was. Ik vond m meer donker bruin trouwens, maar dat terzijde. En hij had ook geen hangbuik, en z’n snuit was te spits om een hangbuikzwijn te zijn. Nee, dit exemplaar had ik nog nooit gezien! Gewoon een big, maar dan donker bruin.
Toen ik een foto van m wilde maken, zette hij 't jammer genoeg op een lopen…

zelluf doen!!!

Ze vind alles lekker wat je haar geeft. En als je haar niet snel genoeg nog een hapje geeft, laat madame zich wel horen. Dat we haar toch vooral niet vergeten. Ik geef haar geen ongelijk. Met een grotere broer en zus die t liefst alles voor je bepalen en een papa en mama die dan ook nog eens een gesprek proberen te voeren… Tja, wil je dan zorgen dat ze je niet vergeten, dan moet je je af en toe natuurlijk wel even laten horen.
Ze eet erg goed, bijna altijd alles op, en heeft meestal nog wel behoefte aan wat meer. Tot vorige week. Na drie hapjes draaide ze resoluut haar hoofd om zodra ik haar een hapje eten wilde geven. En boos kijken!!! Maar als ik haar dan geen hapje gaf, bleef ze ook boos en wees ze naar haar bord. Ik had een vermoeden. Hmm. Dat wordt zo’n knoeiboel. Haar kleren, de stoel, de vloer… alles vies in een straal van zo’n 2 meter om haar heen zeg maar. Kom op, niet zeuren. Ze moet het leren, ze wil het leren.
Alsjeblieft schat. Hier is je lepel en je bordje.
Met een stralend gezicht heeft ze alles opgegeten. Tot het laatste kruimeltje.

slag bij maisveld

De afgelopen jaren ging het goed. De maïs kon probleemloos geoogst worden. Maar dit jaar is het weer raak! Ze krijgen niet alles eraf. Het land is erg nat en de trekkers met de kiepkarren zitten snel vast. Dus moet de hakselaar ze er vaak uittrekken. Inmiddels is er een buurman te hulp geschoten. Zijn trekker fungeert nu als sleeptrekker. Terwijl ik dit schrijf zie ik de lampen in de verte over het land schijnen. Er wordt nog hard doorgewerkt daar.




We hebben twee stukken land met maïs. Het eerste stuk zijn ze vanmiddag aan begonnen. Wel weer prachtig om te zien. Dat hoge gewas (2,5 tot 3,5m) dat verslonden wordt door de hakselaar. Verpulverd tot kleine snippertjes die soms door de wind als een sneeuwvlaag over je heen waaien. Samen met Marret, Jesse en Julia stond ik te kijken. Het spannendste is het wanneer je aan het eind van een rij gaat staan. Daar waar de hakselaar straks ineens boven de maïs uit doemt en alles opslokt. En dus vlak voor je neus stilstaat! We mochten ook even mee op de hakselaar. Dat is zo indrukwekkend! Je kijkt over het hele maïsveld heen. En ziet de maïs de bek van de hakselaar ingetrokken worden.
Er staat nu nog een kleine 2,5 ha aan maïs op het eerste stuk. Volgende week krijgt het loonbedrijf een wagen met aangedreven as en als het dan ook een tijdje droog weer blijft, kunnen we misschien die 2,5 ha alsnog oogsten. Stiekem vind ik het heerlijk! Kunnen we nog een keer genieten! Want zo’n maïsoogst blijft bijzonder! Maar Jan Atze had natuurlijk liever gezien dat alles er in één keer af was gegaan...