mannequin

Ik was een jaar of vijf toen ik voor het eerst op de catwalk liep. Mijn oudere buurmeisje liep ook mee. Ik zie de catwalk nog voor me. Alleen de catwalk, amper de mensen er om heen. Ik was vast te verlegen om naar ze te kijken en heb waarschijnlijk alleen maar naar de grond gekeken terwijl ik naar voren liep. Aan de hand van mijn buurmeisje. “Op de ‘T-splitsing’ naar rechts. Wat was het nou? Buigen of een rondje draaien? O ja, een rondje”. Ik voel het nog. M’n hoofd die al naar beneden wil, maar op het laatste moment bedenk ik me gelukkig hoe het wel moet. “Nu naar links. Ook een rondje. Oh, bijna weer gebogen. En nu weer terug. Nog een keer een rondje halverwege”.
Ik moest drie keer lopen. De laatste keer alleen. Maar dat durfde ik niet, dus liep mijn buurmeisje weer met me mee. En ik moest een prikkeltrui aan. Dat wilde ik ook niet. Dus mocht ik nog een keer de kleren aan die ik de eerste keer droeg.

Vandaag mocht ik weer. Als mannequin. Geen zorgen over rondjes draaien dit keer. Inmiddels een stuk zelfverzekerder mocht ik informeel de winkel door paraderen in mooie kleren.