zeven jaar

Zeven jaar geleden. Het is vroeg in de ochtend, je bent nog maar een paar uurtjes oud. Je ligt naast me in een wiegje. Papa, opa en oma zijn net naar huis gegaan. Het is stil in het ziekenhuis. Of lijkt dat zo? Voor mij bestaat er even helemaal niets meer op de wereld, behalve jij en ik. Met grote heldere ogen kijk je onafgebroken naar me. En ik naar jou, met minstens zoveel verwondering. Mijn kleine prinses, ben je daar nu echt?! Je bent er echt! Je bent precies het meisje waar ik over droomde al die tijd. Alleen nog veel mooier. Je beweegt precies hetzelfde als in mijn buik. Ik voel het opnieuw. Stilletjes kijken we eindeloos lang naar elkaar en laten elkaars blik niet los. Van binnen voel ik onvoorstelbaar veel liefde voor jou. Ik ben moe, maar mijn ogen willen de jouwe geen tel loslaten. Ik wil naar je kijken, eindeloos kijken.

Zeven jaar later. Mijn grote prinses. Je bent vandaag zeven jaar. Je bent nog steeds even prachtig. En met je grote bruine ogen kijk je nog steeds onderzoekend de wereld in. Vaak vrolijk, maar ook verlegen. Enthousiast, maar ook snel van slag. Gevoelig, kwetsbaar. Creatief, slim. Perfectionistisch, faalangstig. Zorgzaam, lief. Je denkt veel na, werkelijk over alles. Je wilt alles weten. Je wilt graag controle houden. En als dat niet lukt, vind je dat moeilijk. Maar je hebt een enorm doorzettingsvermogen en dat brengt je ver. En ik zal er altijd voor je zijn om je te helpen wanneer je dat nodig hebt.

Mijn kleine grote dochter. Je bent prachtig, gewoon om wie je bent! En ik hou ontzettend veel van je!!