opnieuw een begrafenis

Drie maanden geleden vonden we een nestje met jonge poesjes in het hooi. In een poging ze mak te maken, legden we ze op een plek waar we er enigszins bij konden om ze vaak te aaien. Maar ondanks al het voer dat we in de buurt hadden gezet, trapte moederpoes daar niet in en nam ze dezelfde avond alle vier haar jongen weer mee. Dit keer naar een plek waarvan we nog steeds niet weten waar dat is geweest. Een paar weken later zagen we ze te voorschijn komen. Behalve de schichtige moeder-aanloopkat, hadden we er nu dus vier kleine wilde katjes bij. Ik kon het niet over m’n hart verkrijgen ze aan hun lot over te laten en begon ze dus toch maar te voeren. Wetende dat er een groot risico bestaat dat we straks alle wilde katten uit de buurt hier hebben. Het voordeel was echter dat de kleintjes toch een beetje makker werden en niet meteen helemaal naar de andere kant van de deel sprintten als de deur alleen al openging. De kinderen hadden ze al snel namen gegeven. De twee rode poesjes heetten Ronja en Birk, de grijze Muis en de zwarte Basje.
Afgelopen maandag werd Basje aangereden door een auto. We hebben hem begraven op onze dierenbegraafplaats. Naast Makki. En ook Basje krijgt een bordje met z’n naam erop.