kamperen

Op het laatste moment besloten we toch maar om nog een paar dagen te gaan kamperen. Beetje in de buurt, veilige, schone camping waar ook alle faciliteiten aanwezig zijn die je nodig hebt met drie kleine kindjes!!
Ik ben ’s middags alvast met Marret, Jesse en Julia naar de camping gegaan. Jan Atze zou meteen na het melken komen. Na een paar minuten had ik al spijt. Zwaar onterecht overigens, want de kinderen deden enorm hun best te helpen met het opzetten van de tent, het oppompen van de luchtbedden en het inrichten van de tent. Hun gezichtjes straalden van spanning en enthousiasme en ze sprongen en renden als een gek in het rond. De tent werd met veel geweld en ongeduld uit de zak getrokken en alle “onderdelen” lagen in een recordtijd overal en nergens. Bijna drie keer een oog uitgestoken door lange tentstokken. Vijf haringen krom gestampt en tien keer haringen bijeen gezocht die Julia overal aan het neerstrooien was. Doek op twee plekken bijna doorgescheurd door een te enthousiaste Jesse die wel even de stokken door de tunnels wilde helpen steken. Zes keer opnieuw de binnententen opgehangen die meteen weer naar beneden vielen omdat ze nog voor dat ze echt goed vast zaten al uitgeprobeerd werden. Van voor naar achter en van onder naar boven even getest op de sterkte van het doek. En dan de ritsen. “Goed open doen voordat je er in gaat!!” zei ik nog. “Ja mama… oké mama…” Nog geen twee tellen later struikelde de eerste al over een niet-goed-geopende-slaapcabine. Gelukkig tentdoek opnieuw niet gescheurd. En dan die scheerlijnen. Dertig keer gewaarschuwd dat ze daar erg voor moesten oppassen omdat je daar je nek over kunt breken. Ik heb bij alle drie heel wat kusjes op knieën en hoofden gegeven na het struikelen over de scheerlijnen. Ik had het inmiddels al flink warm. En dat lag niet alleen aan de zon die nu lekker door de wolken heen begon te breken.
We gingen de luchtbedden oppompen. En weer drie enthousiaste kindjes die stonden te popelen om te helpen. Julia ging er meteen maar op liggen. En Jesse vond het ook errug moeilijk om van het luchtbed af te blijven tijdens het pompen. Met een voorzichtige, peilende blik naar mij kon hij het toch niet laten om af en toe even met z’n hand te voelen hoe veel lucht erin zat. Mijn blik zei hem vervolgens weer genoeg. Voor even. De verleiding was te groot. Bijna opgepompt en in een van zijn racerondes rennend om mij heen dook hij er toch boven op. Zucht. Luchtbed weer half leeg.
Maar eindelijk stond de tent en lag alles er in. En met een glimlach stond ik te kijken naar de enorme lol die mijn kindjes hadden. Mijn spijt was allang weer verdwenen. Waar had ik me nou zo druk om gemaakt? Ze hadden me echt geholpen en vooral enorm veel plezier gehad. En dan moest het slapen nog beginnen!