We moeten naar de tandarts. Marret en Jesse zijn al een paar keer mee geweest, maar kwamen niet verder dan mijn schoot. Dat gaf ook niet, want we namen ze vooral mee om vast een beetje te wennen. Maar nu wordt t zo langzamerhand wel tijd dat er ook eens naar hun tandjes gekeken gaat worden. Ik ben dan ook al een paar dagen bezig hen hierover af en toe wat te vertellen. Omdat ik dacht dat t wel eens wat weerstand zou kunnen oproepen, of dat ze niet zouden durven. Nou, dat had ik wat onderschat. Gisteravond tijdens het eten hadden ze er bijna ruzie om. Over wie als eerste in de “vliegstoel” mag. Want ze kunnen niet wachten. “Ik heb een goed idee,” zei Marret. “We gaan gewoon droppen!” “Je gaat wàt?” vroeg ik. Droppen…echt nog nooit van gehoord. “Nou eh, gewoon droppen!” zei ze stoer, en ze ging met haar ene voet voor de andere staan en ik kreeg al een vermoeden. Ze legde haarfijn uit dat Jesse dan tegenover haar moest gaan staan en dat ze dan om en om met hun voeten naar elkaar toe zouden lopen. Wie t laatst een hele voet kan plaatsen heeft gewonnen.
Gewoon droppen dus. Weer wat geleerd.
woensdag 5 maart 2008
droppen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
En...?! Hoe vonden ze het in de vliegstoel?!
Spannend, indrukwekkend... Grote ogen keken in het rond en ze waren errug rustig!! Ze deden t super!
Wat knap van ze!! (en wat goed voorbereidt van hun moeder!!)
Grappig wat ze allemaal oppikken van school. In de ardennen hebben we ook verstoppertje gespeeld, voordat dat kon beginnen moest er ook 'getikt(?)' worden. Jesse en Marret wisten precies hoe het moest! Een soort ienemienemutte, maar dan anders!
Een reactie posten