sneeuw

Meteen toen ik vanochtend de ramen op deed, wist ik het. Het was de serene, isolerende stilte die zorgde dat het als een kick door me heen schoot: er lag sneeuw. Gisteravond begon het al met sneeuwen. Ik heb een tijdje buiten gestaan, omhoog kijkend naar de vlokken die uit het niets leken te komen. Ze op m’n gezicht en in m’n haren voelen vallen… een heerlijk moment. En dan nu echt sneeuw! Na het ontbijt meteen de kindjes warm ingepakt en naar buiten. Want een waterig zonnetje achter wat sluierwolken gaf al zoveel warmte dat deze prachtige witte wereld wel eens heel snel verdwenen zou kunnen zijn. Half 8, en daar stond ik buiten met twee koortsige, maar blije meisjes en een druk en enthousiast mannetje dat meteen in gevecht ging met de sneeuw. We hebben gesleed, sneeuwballen gegooid en een heuse sneeuwpop gemaakt. Echt alles uitgebuit, die ene keer dat er sneeuw ligt deze winter. We hebben enorm genoten. Gevoeld, geluisterd, geroken en Jesse ook geproefd uiteraard. Hij zal eens een keertje iets NIET opeten… Het is nu prachtig weer, maar de sneeuw smelt enorm hard. We zullen wel weer héél lang moeten wachten tot er opnieuw een keer sneeuw komt…