zelluf doen!!!

Ze vind alles lekker wat je haar geeft. En als je haar niet snel genoeg nog een hapje geeft, laat madame zich wel horen. Dat we haar toch vooral niet vergeten. Ik geef haar geen ongelijk. Met een grotere broer en zus die t liefst alles voor je bepalen en een papa en mama die dan ook nog eens een gesprek proberen te voeren… Tja, wil je dan zorgen dat ze je niet vergeten, dan moet je je af en toe natuurlijk wel even laten horen.
Ze eet erg goed, bijna altijd alles op, en heeft meestal nog wel behoefte aan wat meer. Tot vorige week. Na drie hapjes draaide ze resoluut haar hoofd om zodra ik haar een hapje eten wilde geven. En boos kijken!!! Maar als ik haar dan geen hapje gaf, bleef ze ook boos en wees ze naar haar bord. Ik had een vermoeden. Hmm. Dat wordt zo’n knoeiboel. Haar kleren, de stoel, de vloer… alles vies in een straal van zo’n 2 meter om haar heen zeg maar. Kom op, niet zeuren. Ze moet het leren, ze wil het leren.
Alsjeblieft schat. Hier is je lepel en je bordje.
Met een stralend gezicht heeft ze alles opgegeten. Tot het laatste kruimeltje.