de Brink

David heeft een leuk project op dit moment: het monopoly-project. Hij probeert samen met alle lezers de foto’s te verzamelen van alle straten van Monopoly, met iemand die het desbetreffende kaartje uit het spel vasthoudt op de voorgrond. Wij wilden hem graag helpen. In ons dorp hebben we een Brink: “de Brink”. Dus we zijn zondag met z’n allen op de fiets gestapt richting de Brink. Het was al wat laat in de middag, want Julia sliep wat langer dit keer. We hielden dus niet veel tijd over, want we eten altijd vrij vroeg. Dan kunnen we met elkaar eten en gaat Jan Atze daarna melken en doe ik de kindjes in bad en breng ze naar bed. We eten dan ook eigenlijk altijd een beetje op vaste tijden.
Maar goed, t was heerlijk weer en daar wilden we die middag ook nog even van genieten. Dus toch maar even op de fiets om even snel een foto te kunnen maken. Jesse wilde zelf graag fietsen. Ik weet dat hij daar zo van geniet en naar school is gewoon te ver voor hem. Althans, het duurt te lang. Daar heb ik dus gewoon geen tijd voor, laat ik eerlijk zijn. Want die afstand redt hij prima. De Brink is bijna net zo ver. Voorruit, ga maar lekker op je eigen fiets. Ondertussen probeerde ik de tijd los te laten en niet meer te denken aan de stress die na ons tochtje zou komen…
De kinderen genoten enorm van het fietsen. Wij ook trouwens. Het schoot natuurlijk geen donder op, maar daar zou ik niet meer aan denken. Er lagen enorm veel eikeltjes op het fietspad en natuurlijk moest er over elk eikeltje gereden worden. En vijf keer gestopt omdat er iemand kriebel aan z’n been had, een steentje in z’n schoen of om oren dicht te doen voor een motor die voorbij kwam scheuren. Eindelijk waren we bij de Brink. Gauw even een foto en dan weer naar huis. Blijkbaar was t me toch nog niet helemaal gelukt om de tijd te vergeten.
Het bordje met “de Brink” staat vrij hoog, dus ik had bedacht dat Marret, Jesse en Julia maar op mijn fiets moesten gaan zitten, dan kreeg ik er alles wel op. Marret wilde persé op haar eigen fiets. Na twee foto’s geprobeerd te hebben haar toch kunnen overhalen op mijn fiets te gaan zitten. Jesse had er al helemaal geen trek in, en t was een hele toer om hem ervan te overtuigen dat het leuk was als hij ook op de foto kwam. Toen zeiden we dat de foto speciaal voor David was. “Voor David?” zei hij stralend, en hij rende meteen naar mijn fiets. Ondertussen kwam er iemand nog de weg vragen. Eindelijk iedereen erop. Drie foto’s later. Shit, Jan Atze, je hoofd staat er op!! Jan Atze zat namelijk achter mijn fiets, anders viel die misschien om. Ja, op alle drie. Niet goed opgelet, teveel naar de kindjes gekeken. Twee foto’s verder. Fietsstuur voor Julia’s hoofd, Jesse kijkt weer een andere kant op. Vier foto’s later. O ja, het kaartje moet duidelijker in beeld. Ja! We hebben alles erop, dacht ik. Gauw naar huis. Gelukkig had ik de aardappels al geschild.





’s Avonds kwam ik er achter dat de foto verticaal moest… en ik had alle foto’s horizontaal genomen…


Maar David zou David niet zijn, als hij dat weer prachtig gefixed had!! Vanavond om 20:00 kun je het resultaat zien op zijn blog.