moederdag

Een paar weken geleden hadden ze het er al over: moederdag. Ik haalde Marret en Jesse uit school en vroeg hoe 't was geweest en wat ze hadden gedaan. “We hebben een verrassing gemaakt!” “Wat leuk, wat hebben jullie gemaakt?” “Nee-hee!! Het is een verrassing voor moederdag! Dus het is geheim!!” Aan hun grote stralende pretoogjes zag je dat ze het eigenlijk het liefst meteen wilden vertellen, maar dat het toch ook wel heel spannend was om een geheim te hebben. Ik probeerde het nog bij Jesse: “fluister het maar in m’n oor, dan vertel ik het aan niemand!” En meteen zei Jesse zachtjes: “het is een verjaardagskalender!” Au. Dat was nou net niet de bedoeling… Hoe kon ik zo stom zijn! Ik had niet verwacht dat hij het er zo snel zou uitflappen! Gelukkig had Marret het niet in de gaten dat Jesse binnen vijf minuten z’n mond al voorbij had gepraat. Want ze zou echt boos zijn geworden. Dan was t geen verrassing meer!! Ze had het trouwens zelf ook allang verraden door van alles te noemen wat het zou kunnen zijn, maar dat het in ieder geval geen verjaardagskalender was! Met een stiekeme glimlach naar Jesse die er geheimzinnig om moest grinniken.
We hebben alle nachtjes afgeteld. Ze hadden hun cadeautjes zelf verstopt en ik zou ze op moederdag mogen gaan zoeken. “Die van mij ligt in de la mam”, zei Jesse meteen. Marret boos op hem dat ‘ie het verraden had. “Nee hoor mama, hij ligt ergens anders”, met een verwijtende blik naar Jesse.
Ik mocht lekker in m’n bed blijven liggen op moederdag, vertelde Marret. Wat een heerlijk idee!! Een keer niet zo idioot vroeg eruit hoeven!! En dan verwend worden met die stralende gezichtjes als je hun cadeautje openmaakt. Nou ja, een poging doet om het open te maken. Halverwege nemen ze het uitpakken over, omdat ze niet kunnen wachten nu eindelijk te kunnen laten zien wat ze gemaakt hebben en al die tijd hebben verstopt.
Moederdag, kwart voor vijf en Julia is wakker. Zucht. ‘t Zou ook te mooi om waar te zijn geweest. Ze is meestal erg vroeg wakker, maar dit is wel heel erg. In de hoop dat ze nog even verder gaat slapen, leg ik haar tussen ons in. Wetende dat ze dat toch niet doet, want dat doet ze nooit. Jan Atze ontfermt zich t eerste half uurtje een beetje over haar, maar moet er dan uit om te melken. Kwart over vijf!! Ik wil slapen! Maar madam ligt echt geen tel stil. Ligt dan weer zo, dan weer zo. Meestal boven op je hoofd, of op je haar, met haar elleboog in je gezicht, of een knie in je rug… Wat een ramp. En na een kwartiertje is ze dat ook wel zat. Ik ook, maar ik heb er alles voor over nog heel even te kunnen blijven liggen. Julia gaat eruit en ik doe gauw de deur van onze slaapkamer dicht zodat ze Marret en Jesse niet wakker kan maken. Weer eruit omdat ze ergens op is geklommen en er niet meer af durft. Weer eruit omdat er een kus op haar gestoten knie moet. Weer eruit om de stekker van de telefoon eruit te trekken voordat ze iemand op dit achterlijk vroege tijdstip belt. Kwart voor zes. Jesse staat naast m’n bed. Nat. Ik geef t op, ik moet eruit. Om zes uur ’s ochtends sta ik al een was te draaien, tafel te dekken en de afwasmachine leeg te ruimen. Terwijl ik bedenk wat ik zo meteen allemaal moet pakken omdat we ook nog een moeder en een schoonmoeder moeten gaan bezoeken. Zo begint mijn moederdag. Dat romantische idee van in m’n bedje te mogen blijven staat nogal in schril contrast met de harde werkelijkheid van nu. Terwijl ik Julia eten geef hoor ik Marret boven aan de trap. “Mam! Weet je wel wat voor dag het vandaag is?!!” Ik reageer quasi verrast: “o ja, het is moederdag!” “Waarom lig je dan niet in bed?” vraagt ze zeer teleurgesteld en met een trillend lipje. Je doet het niet zo snel goed als moeder, geloof ik. In ieder geval wordt er een groot beroep gedaan op je creativiteit. Ik probeer haar uit te leggen dat ik dat wel had gewild, maar dat het niet kon. Ik stel voor om zodra Julia klaar met eten is, weer in m’n bed te gaan liggen. Mokkend gaat ze akkoord, maar ze moet duidelijk haar teleurstelling nog even verwerken. Wat herkenbaar. Ik ga naar boven, maar hoef niet meer m’n bed in. De nieuwsgierigheid naar mijn reactie heeft blijkbaar alles overwonnen. Ik moet op zoek naar de cadeautjes. En natuurlijk zoek ik me rot op alle plekken die ik maar kan bedenken behalve de plekken waarvan ik weet dat daar de cadeautjes liggen. En hun stralende, trotse gezichtjes terwijl ik hun cadeautjes openmaak, ze vol bewondering bekijk, zeg hoe knap ik het vind en hen bedank voor de prachtige verjaardagskalenders. Dat maakt deze vroege ochtend helemaal goed. Dat is pas echt een moederdagcadeau.