muizen

Waarschuwing! Dit blog kan schokkende informatie bevatten voor mensen met een fobie voor muizen!!

Een paar weken terug had Jesse van wat maïskolven een kuilbult gemaakt waar hij ontzettend veel mee speelde. De losse korrels in de voermengwagen, de kolven vormden de bult. Ik was al bang dat het muizen zou aantrekken, maar ik wilde Jesse zo graag even een paar dagen laten spelen met zijn echte maïs. Maar toen ik op een gegeven moment zijn maïsbult zag golven en drie muizen zag wegsprinten, was het gebeurd. We hebben alle maïs weggegooid en vier vallen geplaatst. Anderhalve dag en 7 dode muizen later waren we aardig muisvrij. Dacht ik.

Een paar weken later. De eerste keutels in de la. Geknaag en getrippel op het plafond en een muis die we weg zagen schieten. Het werd steeds erger en ze werden steeds brutaler. Overal stank van muizen. Keutels en plas tussen speelgoed en placemats. Marret en Jesse die (overigens broodnuchter) vanuit de kamer riepen dat er een muis in de gordijnen klom. Tot twee keer toe een muis die uit de la sprong als ik hem open deed. En toen ze op een middag terwijl ik met visite in de kamer zat met z’n drieën tegelijk tussen de kinderen door begonnen te lopen, heb ik de aanval geopend. Ik was ze zo gruwelijk zat! Ik vind ze vies, ik vind het smerig dat ze overal maar lopen, poepen, plassen en alles kapot knagen en ik schrik me elke keer rot als er een uit de la springt. En dat ik op mijn eigen keukenla moet kloppen om te vragen of ik hem ongestoord mag openen, gaat me echt te ver. Ik zag overal muizen, of ze er nou echt waren of niet. En ik begon er over te dromen. De muizen hadden mijn huis overgenomen!!!
Met een kilo gif en zeven vallen zijn we ten aanval gegaan. In enkele dagen 13 muizen gevangen met de klemmen. Jemig, blijkbaar was de maïs een goede voedingsbron voor een aantal muizennestjes! En inmiddels begint het gif, wat ze volop hebben gevreten, ook zijn uitwerking te doen. Ik hou niet van gif. Ik vind het gevaarlijk voor de kinderen en voor onze katten (die op de deel hun werk doen, maar niet in huis komen) en ik vind het zielig voor de muizen die langzaam in een hoekje dood zitten te gaan. Bovendien kun je de meeste muizen niet meer vinden en weet je alleen door de vreselijk indringende lucht van muizenlijkjes en de hoeveelheid vliegen die weer toeneemt, dat ze dood moeten zijn. Maar als je huis overgenomen is, gooi je nou eenmaal alles in de strijd!
Op een ochtend zat er ook een zielig muisje achter de prullenbak dood te gaan. Hij verplaatste zich af en toe een paar centimeter, maar meer kon hij niet. Ik vond het zielig, maar ben nou eenmaal niet zo’n held dat ik hem met een baksteen op zijn kop uit zijn lijden durf te verlossen. Ik kwam ’s avonds laat thuis en liep naar de prullenbak om wat weg te gooien. Ik ging ergens boven op staan en het kraakte. Ik wist niet waar ik het zoeken moest toen ik realiseerde wat het zijn moest. Wat was dit afschuwelijk! Ik wist niet hoe gauw ik mijn laars uit moest trekken, alsof ik dit afschuwelijke gevoel van me af kon gooien. Eenmaal bedaard was mijn enige troost dat ik het beestje toch uit zijn lijden had verlost. Rot muizen. Als je geen fobie voor ze hebt, dan zorgen ze wel dat je dat krijgt!