hechten

Het was erg warm, ze hadden de hele ochtend spelletjes gedaan met school om de laatste schooldag te vieren en mochten nu even bij Yinka gaan zwemmen. Want Yinka heeft een heel groot bad! Ze genoten enorm. Door een band duiken, rondjes zwemmen, onder water en af en toe er even uit om wat te drinken om er vervolgens meteen weer in te duiken. Af en toe was voor Jesse de verleiding te groot om niet heel even met de mooie Brudertrekkers van Jenno te spelen. Maar toen plotseling een sprint naar binnen, op de plavuizenvloer. Onderuit natuurlijk met z’n natte voeten. En met z’n voorhoofd tegen de plavuizendrempel. Een gapende snee van bijna 4 cm, enorm veel bloed en een mannetje compleet overstuur. Ik heb hem gauw op schoot genomen, met een handdoek tegen z’n hoofd. Gelukkig is het dit keer een door-de-weekse-dag en het is nog geen vijf uur, schiet het door me heen. We hoeven dus niet wéér naar de dokterswacht in Heerenveen te vliegen. Eenmaal bij de dokter mogen we meteen doorlopen naar de behandelkamer. Een assistente komt kijken en legt alle hechtspullen al klaar. M’n buik krimpt ineen. Hoewel ik al wist dat zo’n enorme wond natuurlijk nooit geplakt kan worden, had ik toch stiekem de hoop dat hem dit bespaard zou blijven… De assistente legt aan Jesse uit dat er zo een dokter komt om de snee dicht te naaien. Jesse knikt. Maar zodra de assistente uit de kamer is, begint Jesse te huilen en zegt dat ‘ie dat niet wil. “Ja maar gaat dat dan in mijn lijf?” vraagt hij me en ik hoor de paniek in z’n stem. M’n keel knijpt dicht en ik bevestig zijn vermoeden. Hij begint erg te huilen en roept dat ‘ie dat echt niet wil en dat ‘ie NU naar huis wil. Ik troost hem, probeer hem gerust te stellen, zeg dat ik dat ook niet wil, maar dat het toch zal moeten. Dat het allemaal niet fijn is, en ja, dat het zeer zal doen, maar dat ik bij hem ben en dat we samen gaan bedenken wat voor leuke dingen we daarna kunnen gaan doen als troost. Iets lekkers eten, iets leuks gaan doen of een cadeautje uitzoeken? Dat is niet zo’n moeilijke keus voor Jesse. Hij wil natuurlijk iets van Bruder uitzoeken. Aangezien hij de hele Brudercatalogus uit z’n hoofd kent, begint hij al te bedenken wat hij graag zou willen hebben (wat niet!). Hij wordt iets rustiger door de afleiding, maar af en toe schiet de paniek weer toe. Hij wil dat ik tegen de dokter zeg dat hij echt niet wil dat ze z’n snee gaan hechten. Ik beloof het hem, maar zeg hem dat de dokter dat wel gaat doen. Het is jammer dat we nu wel erg lang op de dokter moeten wachten. Als de dokter er is, zeg ik hem zoals beloofd dat Jesse het niet wil. Maar helaas, de dokter gaat het toch hechten. Voor plakken is de wond te groot. We leggen Jesse uit dat ‘ie eerst een prikje in de snee krijgt, zodat hij straks van het hechten niets voelt. Maar dat stelt Jesse niet gerust. De verdoving is ronduit afschuwelijk. Het doet hem echt ontzettend pijn. Zelfs nu ik dit een paar dagen later schrijf, voel ik alle emoties van dat moment weer boven komen. Hij schreeuwt het uit, knijpt mijn hand gelukkig helemaal fijn en schopt met z’n benen. Maar mijn stoere dappere vent probeert op geen enkele manier het fysiek tegen te gaan en laat het toe. Het valt me niet mee m’n tranen te bedwingen, maar wil het niet voor hem. Het eindeloze moment is even voorbij. Even kalmeren en de verdoving laten inwerken. Jesse huilt dat het nu klaar is en dat ‘ie naar huis wil. Natuurlijk gelooft hij er geen moer van dat ‘ie nu niks meer van het hechten zal voelen, maar opnieuw laat mijn grote vent het toe, zij het met flink protest. Aan zijn reactie te merken, voelt hij weinig van de eerste twee hechtingen, maar bij de derde en de vierde schreeuwt ‘ie het weer zo hard uit, dat ik me afvraag of de verdoving daar wel goed werkt. Na elke hechting vraagt hij of het de laatste was. M’n arme mannetje. Na vier hechtingen in z’n mooie koppie is hij helemaal kapot. Hij huilt zacht, te moe om nog luid te protesteren. Samen zitten we even stilletjes bij te komen, terwijl de dokter, assistente en Rina na praten over het feit dat dit de rotste klussen zijn voor dokters om te doen. De assistente pakt een ton en Jesse mag iets uitzoeken. Jesse pakt een pakje met wat volgens hem Pokémonplaatjes zijn. Hij glimlacht voorzichtig en zegt dat Jenno die ook heeft. Op de terugweg hebben we het over de vrachtauto van Bruder die we zullen gaan kopen. Onvoorstelbaar, terwijl ik het liefst een stil plekje zoek om even m’n emoties te kunnen laten gaan, lijkt hij alles al weer een beetje te vergeten. Maar zomaar vergeten is hij het echt niet. Want als ik hem ’s avonds naar bed breng en we samen nog even liggen te praten over wat er is gebeurd, zie ik plotseling de tranen in zijn ogen springen en enorm veel pijn, boosheid en verdriet. Hij vraagt of de draadjes er ook weer uit moeten. Dit had ik hem vandaag willen besparen, maar vertel hem de waarheid. Opnieuw paniek. Tuurlijk gelooft hij het niet dat dat vrijwel geen pijn doet! Als je er naar kijkt doet het al zeer! Mijn arme mannetje. Wat spijt het me dat je dit moest doorstaan. Wat doet dit ook veel met mezelf. En dat alleen maar bij ’t hechten van een snee. Hoe moet dat zijn voor al die kinderen en ouders die nog zoveel meer moeten doorstaan?
Gelukkig gaat het goed met Jesse. Hij heeft alweer volop in ons zwembadje gespeeld. Per ongeluk een bal gekopt. En gedoken. En op een haar na met z’n kin het krukje gemist tijdens één van z’n snoekduiken. Zucht. Ik vrees dat dit niet het laatste bezoek aan de dokter was…