waalom

“Ga je vast even je schoenen aan doen?” vraag ik aan Julia. Verstoort kijkt ze op. “Waalom?” vraagt ze me zeer verontwaardigd. “Omdat we zo naar school gaan,” zeg ik. “Waalom?” nog steeds dezelfde verontwaardigde toon. “Omdat Marret en Jesse zo uit school komen”. “Waalom?” “Omdat ze zo vrij zijn en weer naar huis mogen,” leg ik haar uit. Ze laat haar elandknuffel en het dekentje vallen. Haar ogen draaien schuin naar boven, ze slaakt een zucht en zegt: “waa-lo-hom?” Ik denk na. Wat kan ik hier nou nog meer over uitleggen?? “Omdat ze graag naar huis willen. Anders staan ze maar op het plein te wachten.” “Waalom?” vraagt Julia zeer verbaast. Mijn creativiteit is op. En mijn geduld ook. “DAAROM!” zeg ik haar duidelijk. Ze lacht. “Oooooo!!” zegt ze tevreden. Ze gaat haar schoenen aantrekken en laat mij verbijsterd achter.